W przypadku wygranej komunistĂłw, Niemcy czekała zagłada, z kolei członkowie Freikorpsu nie wrĂłżyli niczego dobrego na przyszłość. Kuźnia kadr pĂłźniejszego nazistowskiego reżimu mieściła się właśnie we Freikorpsach. Truizmem jest takie stwierdzenie, jednak niewielu o tym pamięta: obraz powojennych Niemiec, w ktĂłrej walczą ze sobą Freikorps, czerpiący swą siłę z demonicznych idei o podłożu okultystycznym i neopogańskim, i komunizm z zasady wrogi człowieczeństwu, mimo noszenia go na swoich sztandarach. Niemcy tak czy inaczej, zbliżały się ku katastrofie, ktĂłra musiała nastąpić wcześniej czy pĂłźniej. Niemiecka wiara w pogańską nadprzyrodzoną moc rĂłżniła się od idei komunistycznej tym, że katastrofę dla narodu niemieckiego odkładała na nieco pĂłźniejszy okres - II wojny światowej.

Kult walki i mordowania potrzebował innej wiary niż chrześcijańska, potrzebował afirmacji zła do poziomu dobra, dobra, rzecz jasna, narodu niemieckiego, germańskiego ducha walki, ktĂłry nie uspokoi się, pĂłki nie ujarzmi wszystkich wrogĂłw, rzekomych i rzeczywistych. Powstania śląskie możemy z tej perspektywy uznać za starcie dwĂłch cywilizacji: neopogańskiej (śmierci i zagłady) oraz chrześcijańskiej (życia i wolności). Niemcy nie potrafili zrozumieć, że ich czas na Śląsku się skończył, miejscowa ludność ma dość ich samobĂłjczego genu, powodującego ciągłe konflikty i wojny. Być może Ślązacy w swym pragmatyzmie postanowili odrzucić kolejne nieszczęście, jakie Niemcy mogli ściągnąć na ich ukochany region.

Kronika czasu zarazy? Epopeja w stylu Tołstoja, przewrotna dystopia czy zabawa w Sherlocka Holmesa? A może bardzo wspĂłłczesna powieść o nas samych?

W 1901 roku imperium osmańskie jest nazywane "chorym człowiekiem Europy". Rządzi nim AbdĂźlhamid II - paranoik, zapalony czytelnik modnych kryminałĂłw, pasjonat biologii i medycyny, ktĂłry do władzy doszedł dzięki przewrotom pałacowym oraz truciznom. Jego poddani się buntują, a mocarstwa kolonialne ingerują co rusz w sprawy niewydolnego państwa. Gdy wiosną na wyspie Minger - gdzieś między Kretą a Rodos - wybucha dżuma, sułtan ma poważny problem. ZachĂłd wykorzystuje epidemię jako pretekst do kolejnych naciskĂłw.

Wyspa staje się beczką prochu. Kwarantanna i izolacja zyskują coraz liczniejszych przeciwnikĂłw, ktĂłrzy wierzą bardziej w moc magicznych amuletĂłw, miejskie legendy i teorie spiskowe. Grecy i Turcy, chrześcijanie i muzułmanie obwiniają się nawzajem o sprowadzenie zarazy. Gdy międzynarodowa blokada odcina Minger od reszty świata, jego mieszkańcy są zdani już tylko na siebie. Wystarczy iskra.

Te wydarzenia śledzi i opisuje w listach do Konstantynopola księżniczka Pakize, cĂłrka obalonego sułtana. Jej mąż, doktor Nuri Bej ma rozwiązać zagadkę epidemii oraz morderstwa głĂłwnego inspektora sanitarnego, Bonkowskiego Paszy. Metodą dedukcji - jak detektyw.

W burzliwych losach fikcyjnej wyspy Orhan Pamuk, laureat Literackiej Nagrody Nobla odmalował świat przemawiający z niezwykłą mocą do naszej teraźniejszości.